Αν και μέτριο από λογοτεχνικής άποψης διαβάζεται πολύ ευχάριστα λόγω της αμεσότητας που θυμίζει προφορική αφήγηση. Ο συγγραφέας περιγράφει μια περίοδο της ζωής του που είχε ξεμείνει από χρήματα και χωρίζεται σε δυο φάσεις. Στην πρώτη φάση στο Παρίσι οπού αναγκάζεται να μοιράζεται το λιγδιασμένο κρεβάτι του και το στοιχειώδες φαγητό του με κοριούς. Ανέσεις που κέρδιζε βάζοντας ενέχυρο τα ρούχα του και δουλεύοντας περιστασιακά ατελείωτες ώρες κάτω από άθλιες συνθήκες σε ξενοδοχεία και εστιατόρια ως λαντζιέρης. Στη συνέχεια επιστρέφει στο Λονδίνο οπού και εκεί είναι αναγκασμένος για λίγο καιρό να συνεχίσει την ζωή του απόκληρου αλλά αυτή την φορά με το λονδρέζικο στυλ. Περνάει την μισή μέρα του περιπλανώμενος ψάχνοντας για φαγητό (ψωμί με μαργαρίνη) σε χριστιανικά συσσίτια ανταλλάσσοντας το με... προσευχή! Την άλλη μισή μέρα του την περνάει σε αναζήτηση διανυκτέρευσης σε διάφορους άθλιους κοιτώνες για αστέγους που ρουφάν και την τελευταία ρανίδα αξιοπρέπειας των ζητιάνων του Λονδίνου.
Μέσα από αυτήν την διεξοδική λαογραφική περιγραφή που μας προσφέρει ο George Orgwell γίνεται φανερή η ιδεολογία της τάξης του κεφαλαίου που θέλει τους απόκληρους της κοινωνικής της οργάνωσης όχι μόνο υπεύθυνους για την δικιά τους κατάσταση αλλά υπεύθυνους ακόμα και για την ύπαρξη της ίδιας της κατάστασης. Έτσι που να μπορεί σήμερα που έχει επιβάλει τον πολιτισμό
της ολοκληρωτικά όχι μόνο να καταδικάζει ότι της περισσεύει στην ανέχεια και την αποκτήνωση αλλά και να το πνίγει στο Αιγαίο και τον Έβρο, να το φυλακίζει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή να το κάνει σάκο του μποξ για να περνάει την ώρα της η νυχτερινή βάρδια στα αστυνομικά τμήματα του κέντρου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου